«Սպիտակի ձին» պատմվածքը սկսվում է նրանով, որ թագավորի հրամանով այդ օրվա հաջորդ առավոտ ամեն ձիատեր ձիով քաղաք պետք է գնա։ Երբ երեխաները հորը հարցրեցին, թե ինչո՞ւ է թագավորը բայդքան ձի հավաքում, հայրը՝ Սիմոնը, պատասխանեց, որ պատերազմ է, «մարդ են ջարդում, ձիերն են կոտորում, ժողովուրդ, տուր․․․ թագավորի հրաման ա»։ Սիմոնին մտահոգում է մեկ հարց, արդյո՞ք Ցոլակը՝ իրենց ձին, կհամապատասխանի թագավորի պահանջներին։ Ցոլակը շատ լավ ձի է, առողջ, փարթամ, սակայն բոյը կարճ է։ Սիմոնը նևան գնել էր երկու տարի առաջ՝ փոխարենը տալով էշը, մի անմայր հորթ, մի կարպետ և երկու բեռ ցորեն։ Սիմոնը հուսադրում է իրեն, որ ձիուն չեն տանի, որ Ցոլակի հասակը չի համապատասխանում պատերազմի համար ձիու հասակին։ Հաջորդ առավոտ Շարմաղ բիբին, դուստրը՝ Շողերը և կինը հրաժեշտ են տալիս Ցոլակին։ Հեկեկալով նրանց միանում է նաև փոքրիկ Երեմը, կանչելով հորը, սակայն վերջինս արդեն հեռացել էր։ Ձիավորների թվում էին դարբին Ավագի տղան՝ շիլ Իվանը, Շուղունց Ալեքը և Գիլանց Մուքին։ Նրանք խոսում էին պատերազմի մասին, ամեն մեկը իր պատմվածքներն էր պատմում։ Երբ ձավորները արդեն հասնում են քաղաք, ապա ձիավորներին հրամայեցին սպասել, մինչև նրանք ընտրեն, թե որ ձիուն են տանում, իսկ որին վերադարձնում։ Սիմոնը, իմանալով, որ ոտքը ջարդած կամ խորը վերք ունեցող ձիերին չեն տանում, որոշում է Ցոլակի մեջքին քարով վերք բացել։ Սակայն չնայած այդ վերքին, Ցոլակին միևնույնն է տանում են։ Սիմոնի սրտին մնում է խեղդող ցավը, քանի որ նա ցավ պատճառեց Ցոլակին, կորցրեց նրան։ Սպիտակ ձին Կոստանդ աղայի ձին էր, և բոլորը վստահ էին, որ այդ ձիուն հաստատ կտանեն։ Սակայն Կոստանդ աղան շատ խորամանկ էր, երբ հերթը հասավ նրան, նա մի ուրիշ՝ պատերազմին անհամապատասխան ձիով դուրս եկավ հրապարակ։ Իսկ տուն վերադառնալու ժամանակ նա իր սպիտակ ձին բազմած, անցավ գյուղացիների մոտով, կարծես նրանց վրա ծիծաղելով, քանի որ շատերը կորցրել էին իրենց ձիերին։

Այս պատմվածքը ցույց է տալիս մարդկանց ստոր և խորամանկ լինելը։ Պատմվածքը շատ զգացմունքային էր։ Կապտավուն ձիու կերպարը ցույց է տալիս ոչ միայն կենդանիների, այլ նաև մարդկանց ապրելու ցանկությունը։ Երբեմն մենք վնասում ենք մեր սիրելիներին, փորձելով իրենց օգնել։ Բակունցը այս պատմվածքով ներկայացնում է կյանքի անարդարությունը և անհավասարությունը։

Սպիտակ ձին, համառոտ
1. Դուրս գրի՜ր անծանոթ բառերը
շիվարել – շփոթվել, խառնվել
մլանալ – հառաչանքով ձայն հանել
շարակ – շղթա, շարան
քուլա – հաստ փայտյա կայմ, սյան նման բան
մեջքառակ – մեջքից կոտրված, մեջքը կորացած
2. Ներկայացրո՜ւ հերոսներին
Շարմաղ բիբի – ընտանիքի կինը, տան տիկինը, որը հոգ է տանում ընտանիքի մասին և զգում է խճճված տխրությունը, երբ պետք է հրաժեշտ տրվի ձիուն։
Շողերը – Շարմաղ բիբի դուստրը, ապրում է ընտանիքի սրտի տխրությունը, երբ Ցոլակը գնում է։
Երեմ – փոքրիկ տղան, Շարմաղ բիբի որդին, որը առույգ է ու անմեղ, սակայն տխուր է տեսնելով ձիու հեռանալը։
Սիմոն – ընտանիքի հայրը, հոգատար ու պատասխանատու, մտահոգ է Ցոլակի համար և փորձում է համոզվել, որ ձին անվտանգ է մնա։
Ցոլակ – ընտանիքի ձին, գեղեցիկ կապտավուն մորթով, սպիտակ բծերով, ազնիվ ծագում ունեցող, ուժեղ և առողջ ձի, որի հետ կապված է ընտանիքի հույսն ու սերը։
Կոստանդ աղա – հարուստ և ուժեղ ձիավոր, որը յուրօրինակ կերպով ընդգծում է իր սպիտակ հրաշալի ձուի գեղեցկությունը և հմայքը։
Իվան, Աքել, Մուկ – մյուս ձիավորները, ովքեր մասնակցում են ձիերի հավաքագրմանը և պատմում պատերազմների և զոհվածների մասին։
3. Գրի՜ր Էսսե։

Կարդա՛ Իսահակյանի ,,Հավերժական սեր,, ստեղծագործությունը և պատասխանիր հարցերին։ 

1. Առանձնացրու, կարդա Թադմորի ապարանքի նկարագրությունը սկզբում եւ վերջում։ Մեկնաբանիր նկարագրությունների տարբերությունները (հեղինակի բանաստեղծական մտահղացումը)։
Սկզբում Թադմորի ապարանքը նկարագրվում է որպես շատ գեղեցիկ տարածք, սեփական այգիներով, շատրվաններով և շքեղ տեսարաններով։ Վերջում՝ ժամանակը ոչնչացնում է ապարանքի գեղեցկությունը, որի մասին խոսվում էր սկզբում։
2. Բառարանից գտիր բամբիշ, մանկլավիկ, նաժիշտ, ձեղուն, սնդուս, թալկանալ, եբենոսյան, մուշկ, կնդրուկ բառերի բացատրությունը։
Բամբիշ — թագուհի, իշխանուհի
մանկլավիկ — սենեկապան
նաժիշտ — աղախին, սպասուհի
ձեղուն — տանիք
սնդուս — դիպակ
թալկանալ — թոշնել, ուժասպառ լինել
եբենոսյան — եբենոսի փայտից պատրաստած
մուշկ — բուրավետ յուղային նյութ,
կնդրուկ — լիբանոն
3. Ստեղծագործության վերաբերյալ գրի՛ր քո մտորումները։ 
4. Գրի՛ր էսսե կամ ստեղծագործական աշխատանք վերնագրերից մեկով՝
1. Սիրո և սպասման փոխհարաբերությունը Իսահակայանի ,,Հավերժական սեր,, ստեղծագործությունում
2. Սիրո իդեալականացումը և իրականությունը
3. Սերը չի չափվում ժամանակով
4. Ի՞նչն է դարձնում զգացմունքը հավերժական՝ հիշողությունը, երազանքը, թե հավատը զգացումիդ հանդեպ
5. Հավերժական սերը՝ իդեա՞լ, թե՞ իրական հոգեվիճակ

Լրացուցիչ աշխատանք (տանը)
Մի հին չինական զրույց
1. Մեկնաբանի՛ր կայսեր զգացմունքները գլխարկների պատմությունից առաջ և հետո։ 
Կայսրը փորձեց լավություն անել իր ժողովրդին՝ սև ծանր գլխարկները փոխարինել սպիտակ թեթևներով։ Սակայն նա չհիմնավորեց իր հրամանը, ինչը բերեց սավալի հետևանքներին։ Սկզբում նա իրենից գոհ էր, որ իր ժողովրդին լավություն արեց, սակայն հետևանքները տեսնելով նա բարկացավ։ Բայց նրա վատ տրամադրությունը երկար չտևեց։
2. Ստեղծված իրավիճակը շտկելու առաջարկներ գրի՛ր։ 
Մահացած մարդկանց հետ բերել անհնար է, սակայն կայսրը պետք է հասկանալի հիմնավորի իր մյուս հրամանները, ուշադրություն դարձնի լուրջ խնդիրների վրա, ոչ թե ուղղակի գլխարկների։
3. Գրի՛ր քո կարծիքը կայսեր որոշման վերաբերյալ։ 
Կայսեր փորձեց լավություն անել մարդկանց, սակայն նա միանգամից կատարեց հրաման տալու որոշումը, չմտածելով՝ արդյո՞ք կօգնեն սպիտակ թեթև գլխարկները ժողովրդին։
4. Ինչպե՞ս անել, որ լավ գործը վատի չվերածվի։ 
Ըստ ինձ պետք է ավելի լավ մտածել ինչ-որ բան անելուց առաջ, անհեթեթ հրամաններ չտալ և իրոք փորձել լավություն անել։
5. Գրե՛ք էսսե՝ հիմք ունենալով այս ստեղծագործությունը։ 
Էսսե «Իշխանական ցանկությունը և դրա ազդեցությունը ժողովրդի կյանքում»

Էսսեները պարտադիր ուղարկել tatev.abrahamyan@mskh.am էլ․ փոստին։ 

Նախաբան՝
Ես այս էսսեում կխոսամ իշխանական ցանկությունների և ժողովրդի կյանքում նրանց ազդեցության մասին։ Մենք բոլորս գիտենք, որ ներկայումս կարավառությունն է որոշում մեր երկրի և ազգի ճակատագրի մեծ մասը, և որպեսզի այն լինի լավը, կառավարությունն էլ պետք է խելամիտ որոշումներ կատարի։ Եվ կառավարության օրենքներին չենթարկվելուց հին ժամանակներից սկսած մարդկանց պատժում էին։ Մեր օրերին այդ պատիժները այդքան էլ դաժան չեն հին ժամանակների հետ համեմատած։

Հիմնամաս՝
Իշխանական ցանկությունը մարդկային հասարակության զարգացման մշտական ուղեկիցներից է։ Այն ներկայացնում է ոչ միայն իշխանություն ունենալու ձգտումը, այլև վերահսկելու, ղեկավարելու, որոշումներ ընդունելու և հանրային կյանքի ընթացքը բովանդակորեն ձևավորելու ցանկությունը։ Սակայն իշխանությունը այս ցանկությունը պետք է լավ մշակի, վստահ լինի, որ տվյալ օրենքը կամ հրամանը օգուտ կբերի իր ժողովրդին և ամենակարևորը՝ կատարելապես իրականացնի այն։ Սակայն ոչ բոլոր իշխանություններն են հետևում այդ կարգին, ինչը բերում է ցավալի հետևանքներին։ Իշխանական ձգտումը միայն վերնախավի հատկությունը չէ․ այն արտացոլում է նաև ժողովրդի վերաբերմունքը իշխանության նկատմամբ։ Ժողովուրդը մասնակցում է հանրային կյանքին և հստակ սահմանում է իշխող ուժի լիազորությունների շրջանակը, կարողանում է զսպել իշխանության բացասական հետևանքները։ Հակառակ դեպքում՝ անտարբերությունը կամ վախը կարող են վերածվել այն հողի, որի վրա աճում են իշխանական չարաշահումները։ Ներկայումս իշխանության ասածը կամ ամեն տված հրամանը կարող է շատ մեծ հետք թողնել ժողովրդի կյանքի կամ երկրի պատմության մեջ։

Եզրափակում՝
Իշխանության ազդեցությունը ժողովրդի կյանքի վրա կարող է լինել ինչպես դրական, այնպես էլ կործանարար՝ կախված նրանից, թե ինչպես է այն օգտագործում իր հնարավորությունները, և որքանով է հասարակությունը պատրաստ վերահսկել այն։ Երբ իշխանական ցանկությունը զուգորդվում է պատասխանատվությամբ, ժողովուրդը զարգանում է։ Երբ այն դառնում է ինքնանպատակ, ժողովուրդը տուժում է։ Վերջնական հաշվով՝ հենց ժողովուրդն է որոշում, թե իշխանական ձգտումն ինչ հետևանք կունենա նրա կյանքում։

Պատերազմը մեզ էլ հասավ։ Ասացին, որ չափից ավելի չուտենք, ոչինչ չշռայլենք` ամեն ինչ արժեքավոր էր։ Ասացին, որ պատերազմի նամականիշներ գնենք։ Մենք Ատլանտյան օվկիանոսի մյուս կողմը հազարավոր զինվորներ էինք ուղարկում, իսկ դրա համար փող էր հարկավոր։ Մեզ կոչ էին անում դրամ վաստակել ու պատերազմի նամականիշներ գնել` հատը քսանհինգ սենթ։

Միսս Գամման ասաց, որ մենք` երեխաներս, նույնպիսի զինվորներ ենք, ինչպես և համազգեստ հագած տղամարդիկ։ Շքերթներ էին լինում։ Մենք տեսնում էինք երթաքայլող զինվորներին։ Մենք նրանց տեսնում էինք Սաուդրրն Փըսիֆիք կայարանում գնացքների մեջ լցվելիս։ Մենք լսում էինք նրանց մայրերի ու քույրերի լացը։

Գերմանացիները հանցագործ ազգ էին։ Գերմանացիներն ամբողջ ժողովուրդներ էին սրբում քարտեզի վրայից։ Անտառներ, դաշտեր, քաղաքներ, ամեն ինչ ոչնչացվում էր մեծ ռումբերով։ Գերմանիան նույնիսկ Ատլանտյան օվկիանոսում էր հանցագործություններ կատարում` խորտակվեր Լուսիթանիան։ Մի սուզանավ նրան ծովի հատակն ուղարկեց։

Լուսիթանիան մի նավ էր, որի մասին երազում էր ամեն մի տղա։ Նրա մասին մտածելիս վշտանում էի:

Ես սկսեցի ատել։ Այո, գերմանացիները հանցագործներ են։ Նրանք մեզ նման չեն։ Մենք նրանց տեսանք «Ուսին առ» ֆիլմում, որտեղ Չարլի Չապլինն էր խաղում։ «Կինեմա» կինոթատրոնում, նստատեղերի եզրերին թառած, ցնծությամբ ողջունում էինք Չարլիին` պատերազմի հերոսին։ Կինոնկարում մենք տեսանք կայզերին ու սուլեցինք։ Նա Գերմանիան էր։ Չարլին ձեռ էր առնում նրան։ Մենք մի գլուխ ծիծաղում էինք, բայց միևնույն է, ամեն ինչ տխուր էր, մենք զգում էինք, և մեզ չէիր խաբի, եթե դա նույնիսկ կատակերգություն էր։

Աշխարհի մեծագույն ոճրագործը կայզերն էր, և մենք ատում էինք նրան։

Այդ ատելությունն ամենուրեք էր։ Ես մի քեռորդի ունեի` անունը Սիմոն։ Նա հենց որ խոսել սովորեց, ասաց.

— Ես կայզերի գլուխը կկոտրեմ։

Ոչ ոք նրան չէր սովորեցրել ատել կայզերին։ Նա այդ ատելությունը միջավայրից էր իր մեջ առել։

Մենք, մի խումբ տղաներ, սովորություն ունեինք մագլցել մեր ետնաբակի ընկուզենին։ Ծառին թառում ու մտածում էինք կայզերին ոչնչացնելու տարբեր ձևերի մասին։ Մեր մեջ մի տղա կար, որ տանջանքներ հորինելու վարպետ էր։ Նրա անունը Ալբերտ Սավին էր` ինքը լալկանի մեկը, բայց ամբողջ շրջակայքում նրանից լավ տանջանքներ հորինող չկար։ Նրա հորինած տանջանքների գլխավոր նպատակը կայզերին մահվան դուռը հասցնելն էր, հետո առժամանակ հանգիստ թողնելը, որպեսզի դրան հաջորդեր մեկ ուրիշ տանջանք, այս անգամ ավելի դաժանը։ Այդպիսով կայզերը հազար մահով կմեռներ ու ողջ կմնար, որ նորից խոշտանգվեր։ Մեր հորինած տանջանքներից ամենաթեթևը գնդակահարությունն էր։ Բայց դա շատ էր հասարակ։ Ոչ ոք չէր ուզում, որ նա հենց այնպես մեռներ։ Բոլոր տղաներն ուզում էին, որ նա շատ տառապեր, իր պատճառած տառապանքների դիմաց փոխհատուցելու համար։ Որոշ խոշտանգումներ զվարճալի էին։ Մեր մտքում Չարլի Չապլինն էր, և մենք զվարճալի տանջանքներ, անակնկալներ ու նման բաներ էինք հորինում։ Օրինակ, մենք կայզերին կհրավիրեինք կարևոր ճաշկերույթի ու մի մեծ աթոռ կառաջարկեինք։ Դա էլեկտրական աթոռ կլիներ։ Կայզերն ուտելիս նստած կլիներ այդ աթոռին, և մենք կմիացնեինք հոսանքը։ Մենք այնքան հոսանք չէինք տա, որ նա տեղնուտեղն այրվեր, այլ աստիճանաբար կբարձրացնեինք լարվածությունը, և սենյակում գտնվող բոլոր մարդիկ կշրջապատեին նրան ու կծամածռեին դեմքները, հիշեցնելով նրան Լուսիթանիայի մասին։ Ես չեմ հիշում, թե ով հորինեց այդ տանջանքը, բայց հիշում եմ այն օրը, երբ դա հորինվեց։ Պայծառ ամառային օր էր, և մենք ծառին թառած շատ ուրախ ասում-խոսում էինք։ Ժամերով միտք էինք անում, թե ինչպես կարելի է տարբեր ձևերով մարդու ցավ պատճառել, առանց նրան սպանելու:

Սան Փաբլո փողոցում մի գերմանական ընտանիք մեր հարևանությամբ տուն ուներ։ Նրանք հիանալի մարդիկ էին` պարզ ու հասարակ։ Նրանք Հերման անունով տղա ունեին, որը մոտավորապես նույն տարիքին էր, ինչ և իմ եղբայր Գրիգորը: Նա խաղաղ տղա էր, փոքր-ինչ ինքնամփոփ և խոսում էր քիչ օտարոտի արտասանությամբ, թեև բնիկ մեր հովտից էր։

Երբ մենք ասում-խոսում էինք կայզերին տանջելու մասին, անձամբ ես քիչ էի մասնակցում և իհարկե համարում էի, որ դա խաղ է, ու մենք երբեք որևէ մեկի հետ դաժանորեն չենք վարվի։ Սակայն կային ուրիշ, ավելի մեծ տղաներ, որոնք գնալով սկսեցին ավելի ու ավելի գրգռվել և արդեն ցանկանում էին որևէ բան անել։ Մեկը տվեց Հերմանի անունը։ Իրոք, շատ տղաներ նման են իրենց հայրերին, և այդ լալկան Ալբերտ Սավինն ու Էդգար Րայֆ անունով մի ուրիշ տղա սկսեցին ատելություն սերմանել Հերմանի դեմ, որը երբեք ոչ մեկի ոչ մի վնաս չէր տվել:

Այդ ամենը սկիզբ առավ մեր ընկուզենու ծառի վրա, սակայն տարածվեց ամբողջ շրջակայքով մեկ։ Տղաների խումբը, ինը-տասը հոգի, որոշեցին հաշիվ տեսնել Հերմանի հետ։ Իմ եղբայր Գրիգորը գնաց նրանց հետ։ Ես էլ գնացի: Ես չէի ուզում, որ Հերմանին ցավ պատճառեն, բայց անկարող էի ստիպել ինձ տանը մնալ։ Մտածում էի, որ եթե մնամ տանն ու չտեսնեմ, թե ինչ է կատարվելու, կմեռնեմ։ Իմ եղբայր Գրիգորն ու ես իրար կողք էինք քայլում և մենք մեծ տղաներից ետ մնացինք։ Ճիշտն ասած, մենք այդ խմբի հետ կապ չունեինք, բայց զգում էինք, որ այդ ամենը սկիզբ է առել մեր ծառի վրա և ուզում էինք տեսնել, թե ինչ է լինելու։

Խումբը հասավ Սան Փաբլո փողոց։ Էդգար Րայֆը մոտեցավ Հերմանեց դռանն ու թակեց։ Խումբը, փողոցի լայնքով մեկ կանգնած, սպասում էր: Դուռը բացեց Հերմանի մայրը։ Էդգար Րայֆը մի րոպե խոսեց նրա հետ ու մոտեցավ խմբին։

— Տանը չէ,— ասաց էդգար Րայֆը։— Մայրն ասաց, որ քաղաք է գնացել, շուտով կվերադառնա։

Իմ եղբայր Գրիգորն հայերեն ասաց, թե հուսով է, որ նա տուն չի վերադառնա:

Սակայն Հերմանը վերադարձավ: Ինչ-որ մեկը նրան տեսավ Սան Փաբլո փողոցով բարձրանալիս, և խումբը վազեց նրա կողմը։ Ինչ-որ մեկը հարցրեց.
— Դու գերմանացի՞ ես։
Հերմանն ասաց.
— Այո:
Ւնչ-որ մեկը հարցրեց.
— Դու ատո՞ւմ ես կայզերին։
Հերմանն ասաց.
— Ոչ, ես ոչ ոքի չեմ ատում։
Այդ ժամանակ ինչ-որ մեկը հարվածեց Հերմանի դեմքին։ Ինչ-որ մեկը ոտք գցեց նրան ու նա ընկավ։ Ինչ-որ մեկը ցատկեց նրա վրա և մյուսները սկսեցին ծեծել ու քացահարել։
Դա երկու րոպե էլ չտևեց։ Ամեն ինչ շատ շուտ ավարտվեց։ Մենք պատկերացնում էինք, որ փոքրիկ զինվորներ ենք։ Մենք պատկերացնում էինք, որ արդարության պաշտպաններ ենք։ Երբ Հերմանի քթից արյուն եկավ, նրան հարցրին.
— Դե, հիմա ասա, ատո՞ւմ ես կայզերին։
Եվ նա բղավեց.
— Ոչ, ես ձեզ եմ ատում։
Երբ նրանք տեսան, որ Հերմանը, միևնույն է, կայզերին չի ատելու, բաց թողին։ Նրանք Հերմանի վրա ծիծաղում էին ու ծամածռվելով կապկում էին նրա լացը, նրա ետևից ընկած հրում, հարվածում ու քացահարում էին։ Նրանք դա անում էին ամբողջ ճանապարհին, մինչև Հերմանենց տան աստիճանները, բայց նա չփորձեց փախչել։ Հերմանը գավիթի աստիճաններով բարձրանում էր, երբ մայրը տանից դուրս եկավ ու տեսավ նրան։ Մայրը նետվեց դեպի որդին ու օգնեց նրան տուն մտնել։ Նա ապշած էր ու տղաներին ոչ մի խոսք չասաց։ Տղաները, հայհոյելով ու ծիծաղելով, մի որոշ ժամանակ էլ կանգնեցին տան առջև, իսկ հետո հեռացան։

Այդ գիշեր, երբ անկողնում էինք, ես իմ եղբայր Գրիգորին հարցրի.
— Գրիգոր, դու ատո՞ւմ ես գերմանացիներին։
Եվ իմ եղբայր Գրիգորը հարցրեց.
— Ի՞նչ:
Ես մի անգամ էլ հարցրի.
— Դու գերմանացիներին ատո՞ւմ ես, Գրիգոր։
Միառժամանակ նա ոչինչ չասաց, բայց ես գիտեի, թե ինչ է մտածում:
— Ոչ, ես նրանց չեմ ատում,— ասաց նա։— Թե ինչն եմ ատում, չգիտեմ: Բայց մի բան ատում եմ` դրանց այսօրվա արածն եմ ատում։ Դա եմ ես ատում: Այ հենց դա է, որ ես ատում եմ:

Առաջադրանքներ:
Ի՞նչ է պատերազմը՝ ըստ հեղինակի և ըստ ձեզ:
Պատերազմը հեղինակի համար կործանում է՝ ոչ միայն քաղաքներ ու նավեր, այլև մարդկանց հոգիները. պատերազմը դարձնում է մարդկանց հանցագործների ու ատողների: Պատերազմը տարածում է ատելություն, և նույնիսկ երեխաները` «զինվորների նման», սկսում են սովորել ու կրկնել այդ ատելությունը:
Մեղավո՞ր էր արդյոք Հերմանը պատերազմի համար:
Ոչ, պատերազմում երբեք ժողովուրդը մեղավոր չէ։ Հերմանը նրանց պես երեխա էր, որը ժողովրդին ոչ մի վատ բան չէր արել, ոչ մեկին չէր ատում, ոչ մեկին չէր ստիպում ժողովրդին կոտորել։ Սակայն երեխաները որոշեցին, որ Հերմանը նույնպես ատելություն էր տարածում և աջակցում էր կայզրին, քանի որ նա էլ էր գերմանացի։
Ինչպե՞ս եք գնահատում տղաների արարքը:
Ես ոչ մի ձեղ չեմ աջակցում տղաների արարքին։ Ըստ ինձ՝ Հերմանը ոչ մի մեղք չուներ իր ազգի վատ արարքների հետ։ Տղաները մտածում էին, որ Հերմանը աջակցում էր և սիրում է կայզրին, սակայն Հերմանը ոչ՛ սիրում էր նրան, ոչ՛ ատում։

Бесполезное золото
Жил один царь, привыкший раздавать много золота нищим и бедным. Он делал это ежедневно. После смерти он очутился на небесах во дворцах из золота. Они были обставлены мебелью из золота: золотые стулья, золотые столы — всё из золота, только из золота. Он был счастлив, что эти дары явились ему как хорошо заслуженная награда.
Но немного погодя король почувствовал сильную жажду и сказал людям, что хочет пить. Ему ответили:
— Всё, что ты посеял, должно находиться внутри дворца. Заходи и ищи, если найдёшь.
Но он не мог найти внутри ни капли воды.
Спустя некоторое время он проголодался и опять сказал, но другим людям, что хочет есть. Они ответили:
— Всё, что ты посеял, должно находиться в твоём дворце!
Но король убедился, что всё было сделано из золота, и только золото находилось там. Он почувствовал себя очень несчастным: «Что хорошего в этом золоте? Я голоден! Я не могу есть золото, оно бесполезно для меня».
Тогда он попросил ангела смерти снова дать ему шанс: ещё немного продлить срок человеческой жизни, для того чтобы сделать все необходимые дела. Он также хотел посеять семена для всех других необходимых вещей, чтобы комфортно жить там.
И ему было дано ещё пятнадцать дней. И все эти пятнадцать дней он ходил, раздавал пищу и воду, одежду и другие необходимые вещи нуждающимся.

Թարգմանություն

Անօգուտ ոսկին
Կար մի թագավոր, որը սովոր էր շատ ոսկի բաժանել աղքատներին ու կարիքավորներին։ Նա դա անում էր ամեն օր։
Մահից հետո նա հայտնվեց երկնքում՝ ոսկուց պատրաստված պալատներում։ Պալատները կահավորված էին ոսկե կահույքով․ ոսկե աթոռներ, ոսկե սեղաններ — ամեն ինչ ոսկուց էր, միայն ոսկուց։ Թագավորը շատ ուրախ էր՝ մտածելով, թե իր վաստակած պարգևն է ստացել։
Բայց քիչ անց նա զգաց ուժեղ ծարավ և ասաց մարդկանց, որ ցանկանում է ջուր խմել։ Նրան պատասխանեցին.
— Ամեն ինչ, ինչ դու սերմանել ես, պետք է լինի քո պալատի ներսում։ Մտիր ու փնտրիր, եթե գտնես։

Բայց նա չկարողացավ գտնել նույնիսկ մի կաթիլ ջուր։

Մի փոքր անց նա սով զգաց և ուրիշ մարդկանց ասաց, որ ուզում է ուտել։ Նրանք պատասխանեցին.
— Ամեն ինչ, ինչ դու սերմանել ես, պետք է լինի քո պալատում։

Թագավորը տեսավ, որ ամեն ինչ ոսկուց է, և այնտեղ միայն ոսկի էր։ Նա խորապես վշտացավ․ «Ի՞նչ արժեք ունի այս ոսկին։ Սոված եմ։ Չեմ կարող ոսկի ուտել, այն ինձ համար անօգուտ է»։

Նա խնդրեց հրեշտակին նորից հնարավորություն տալ իրեն՝ մի փոքր երկարացնել իր մարդկային կյանքը, որպեսզի հասցնի անել անհրաժեշտ գործերը։ Նա ուզում էր սերմանել նաև այն ամենը, ինչ իսկապես պետք է մարդու կյանքին, որպեսզի այնտեղ կարողանա արժանավայել ապրել։

Եվ նրան տրվեց ևս տասնհինգ օր։ Այդ բոլոր տասնհինգ օրերի ընթացքում նա շրջում էր և բաժանում սնունդ, ջուր, հագուստ ու մյուս անհրաժեշտ իրերը կարիքավոր մարդկանց։

Երջանկության իմաստը
Ավ․ Իսահակյան
Մի հին չինական զրույց․23․09
Ավ․ Իսահակյան, Արևի մոտ․25․09

1․ Մասնակցի՛ր «Գրաբարյան օրեր, Թարգմանչաց տոն» նախագծին՝ ընտրելով առաջարկվող աշխատանքներից որևէ մեկը։
2․ Կատարած թարգմանությունդ, փոխադրությունդ՝ գրաբարից կամ հայրերենի որևէ բարբառից, հրապարակի՛ր բլոգումդ։
«Գրաբարյան օրեր, Թարգմանչաց տոն»
3․ Կարդա՛ գրաբարով կամ բարբառով, ձայնագրի՛ր ընթերցանությունդ։

1․ Կարդա՛  «Արհեստագործ» ամսագրի հրապարակումները։
2․ Քեզ դուր եկած ստեղծագործությունները առանձնացրո՛ւ և գրի՛ր մեկնաբանություն համապատասխան նյութի տակ։
Աշնան մեղեդին։ Անահիտ Գրիգորյան
Ծաղիկներն իմ կյանքում։ Միլենա Մարկոսյան
3․ Բլոգումդ վերլուծի՛ր դրանցից մեկը։
Աշնան մեղեդին։ Անահիտ Գրիգորյան
Տեքստում ներկայացված է աշնան բնապատկերը՝ որպես բնության հոգևոր երաժշտություն։ Հեղինակի համար աշունը պարզապես տարվա եղանակ չէ, այլ՝ զգացմունքային և խորհրդավոր երևույթ է, որն իր մեջ միավորում է խաղաղություն, թախիծ և գեղեցկություն։ Աշունը բնութագրվում է իր գույներով (ոսկեգույն, կարմիր), իր ձայներով (տերևների խշշոց, անձրևի կաթկթոց, թռչունների ձայն) և իր ներքին մեղեդիով, որը լսելի չէ, բայց զգացվում է հոգով։ Գլխավոր գաղափարն այն է, որ բնությունը կենդանի է և խոսում է իր երաժշտությամբ, իսկ աշունը այդ երաժշտության ամենազգայական ու նուրբ կատարումն է։
4․ Դասարանում քննարկի՛ր դասընկերներիդ հետ։