24 октября.
Минхо держит в руках множество красных роз. Они приятно щекочут кожу его холодных пальцев. Бутоны будто бы успокаивали его всю дорогу из огромного сада. Ли все это время очень тщательно срезал с них шипы, чтобы его любимый человек не поранился. Он никогда не любил розы, но с приходом в его жизнь первой любви все изменилось. Первая любовь всегда чувствуется иначе. Она ярко расцветает внутри сердца, но эта любовь всегда будет ледяной. Она запоминается самыми теплыми моментами, но и самыми тоскливыми. Сердце до безумия любит. Неизбежно много любит. Оно переплетает узелками чужие запястья своими черными лоскутами. И первая любовь кажется вечностью. Люди думают, что она будет всегда именно такой воздушной, мягкой и нежной. Но это не так. Первая любовь оставляет воспоминания, и с корнем вырывает часть сердца, кромсая кусками его на холодную землю. Первая любовь остается в прошлом.
В прошлом. И только в прошлом.
— Минхо…
Мужчина мгновенно останавливается на месте, когда слышит всхлип где-то возле входной тропинки в огромный сад. Это был голос Ханны. И он был каким-то до боли… другим. Холод начал медленно ползти по горлу Минхо. Он сковывал пальцами каждый его вдох и выдох. И небо начало сыпать хлопьями, накрывая все вокруг белоснежным одеялом. Ли повернул голову в сторону голоса его самого любимого человека. В этот момент в черных глазах застыл одинокий ужас. И все красные розы упали прямо под ноги мужчины. Они с тихим шумом стали красным полем среди белоснежных снежинок. Они стали последней каплей крови в их истории.
— Ты здесь… — шепчет тихо девушка и продолжает крепко держаться рукой за бледного мужчину. У Минхо огромная паника в темных глазах. У него даже ресницы дрожат от страха. Они покрываются хрупким инеем. — Я нашла тебя…
— Нет… Нет… — бормочет себе под нос Ли и видит везде кровь. Она повсюду. Она даже прилипла к рукам мужчины. И её хотелось поскорее смыть талой водой. Её хотелось убрать с белого цвета. — Пожалуйста, отдай мне свою боль. Прошу тебя. Отдай. Я заберу все. Я клянусь. Я заберу любую твою боль. Любую.
— Минхо, мне совсем не больно, — улыбается мягко Ханна и тянется дрожащими пальцами к щеке Минхо, чтобы нежно провести по ней. У Ли из-за этого жеста хрустнули кости внутри грудной клетки. Это все ложь. Это все сон. Это неправда. — Мне больше никогда не будет больно.
— Нет, я тебя смерти не отдам. Нет. Ни за что. Слышишь меня? Я тебя ей не отдам! — шепотом бормочет Ли и дотрагивается пальцами до кровавого клинка, чтобы сделать хотя бы что-нибудь. Но ничего не происходило. Ничего․ — Нет, пожалуйста. Только не ты.
— Минхо, послушай, — говорит тихо-тихо Ханна и смотрит куда-то внутрь самого Минхо. Снежинки неприятно оседают на её ресницах. Они даже касаются крови на белоснежном ханбоке. Они кружатся вокруг них похоронным танцем. — Всё хорошо. Я была очень счастлива почувствовать любовь. Я очень счастлива…
— Ханна… — задыхается в слезах Ли и целует девушку в любимую щеку, чтобы согреть. Она вся ледяная. Даже её губы покрываются льдом и алой кровью. — Не уходи… Не оставляй меня здесь. Пожалуйста…
— Я всегда буду твоим дождем. Я буду целовать твои щеки каплями дождя, моя любовь, — улыбается краешком губ молодая девушка и тянет мужчину к себе ближе, чтобы оставить на его кончике носа осторожный поцелуй. Этот поцелуй кажется пламенным огнём, который сжигает все внутренности дотла. — Не плачь. С улыбками никогда не прощаются…
— Я тебя люблю… — дрожащим голосом говорит Минхо и крепко прижимает к себе девушку, целуя её в висок. Ему невыносимо больно. Как будто вся жизнь закончилась прямо сейчас для него. И только смерть пришла в этот сад и стала его хозяйкой.
— Не плачь… — шепчет тихо Ханна и смотрит на белоснежное небо, которое поет ему грустную колыбельную. Всего одна слеза скатывается по её щеке. Эту слезу Минхо осторожно смахивает большим пальцем.
Թարգմանություն
Հոկտեմբերի 24
Մինհոյի ձեռքերում կան շատ կարմիր վարդեր։ Նրանք հաճելիորեն թշվառում են նրա սառը մատների մաշկը։ Փնջերը կարծես հանգստացնում էին նրան ամբողջ ճանապարհին մինչև հսկայական այգին։ Լին այդ ամբողջ ընթացքում շատ զգույշ կտրում էր նրանց փշերը, որպեսզի իր սիրելին չվնասվի։ Նա երբեք վարդեր չէր սիրում, բայց իր առաջին սիրո գալուստով ամեն ինչ փոխվեց։ Առաջին սերը միշտ տարբեր է զգացվում: Այն վառ է ծաղկում սրտում, բայց այս սերը միշտ սառցե կմնա: Այն հիշում են իր ամենաջերմ, բայց նաև ամենատխուր պահերով։ Սիրտը խելագարորեն սիրում է: Անխուսափելիորեն շատ է սիրում: Այն ուրիշի դաստակներին իր սև լաթերով հանգույցներ է կապում։ Եվ առաջին սերը հավերժություն է թվում: Մարդիկ կարծում են, որ այն միշտ կլինի այնքան մեղմ, փափուկ և քնքուշ։ Բայց դա ճիշտ չէ: Առաջին սերը թողնում է հիշողություններ և արմատներով պոկում է սրտի մի մասը՝ կտորները փշրելով սառը հողի վրա: Առաջին սերը մնում է անցյալում:
Անցյալում. Եվ միայն անցյալում:
— Մինհո․․․
Տղամարդն անմիջապես կանգ է առնում, երբ այգու մուտքի արահետի մոտ ինչ-որ տեղ հեկեկոց է լսում: Դա Հաննայի ձայնն էր։ Եվ այն ինչ-որ կերպ ցավալի․․․ ուրիշ էր։ Սառը սկսեց դանդաղ սողալ Մինհոյի կոկորդում։ Այն մատներով սեղմում էր իր յուրաքանչյուր շունչն ու արտաշնչումը։ Եվ երկնքում սկսեց փաթիլներ թափվել՝ շուրջբոլորը ծածկելով ճերմակ վերմակով։ Լին գլուխը թեքեց դեպի իր ամենասիրելի մարդու ձայնը։ Այդ պահին սև աչերի մեջ սառեց միայնակ սարսափ։ Եվ բոլոր կարմիր վարդերը ընկան հենց տղամարդու ոտքերի տակ։ Նրանք լուռ աղմուկով դարձան կարմիր դաշտ ճերմակ փաթիլների միջև։ Նրանք դարձան վերջին արյան կաթիլը նրանց պատմության մեջ։
— Դու այստեղ ես․․․ — շշուկով ասում է աղջիկը և շարունակում է ձեռքով ամուր բռնվել գունատ տղամարդուց։ Մինհոյի մոտ մուգ աչքերում ահռելի խուճապ է։ Նույնիսկ նրա թարթիչներն են դողդողում սարսափից։ Նրանք ծածկվում են փխրուն ցրտահարությամբ, — Ես քեզ գտա․․․
— Չէ․․․չէ․․․ — Լին մրմնջում է ինքն իրեն և շուրջ կողքը արյուն է տեսնում։ Այն ամենուր էր։ Նույնիսկ տղամարդու ձեռքերին էր կպել։ Եվ այն ուզվում էր հնարավորինս արագ մաքրել հալված ջրով: Այն ուզվում էր հեռացնել ճերմակ գույնից, — Խնդրում եմ, տուր ինձ քո ցավը: Աղաչում եմ քեզ, տուր այն: Ես կվերցնեմ ամեն ինչ, երդվում եմ։ Ես կվերցնեմ քո ցանկացած ցավը: Ցանկացած․
— Մինհո, ինձ բոլորովին ցավոտ չի, — Հաննան մեղմ ժպտում է և դողդոջուն մատներով մեկնում է Մինհոյի այտին՝ մեղմ շոյում այն: Լիի կուրծքը ճաքում է այս շարժումից։ Այս ամենը սուտ է, այս ամենը երազ է, սուտ է, — Ես այլևս երբեք ցավ չեմ ձգա։
— Ոչ, ես քեզ մահվանը չեմ տալու: Ոչ, ոչ մի դեպքում: Լսո՞ւմ ես ինձ։ Ես քեզ նրան չեմ տա։ — շշնջում է Լին և մատներով դիպչում է արյունոտ սայրին, որպեսզի գոնե ինչ-որ բան անի։ Բայց ոչինչ չկատարվեց։ Ոչինչ, — Ոչ, խնդրում եմ: Միայն դու չէ:
— Մինհո, լսիր, — կամացուկ ասում է Հաննան և նայում է ինչ-որ մի տեղ Մինհոյի ներսում։ Ձյան փաթիլները տհաճ ձևով նստում են նրա թարթիչների վրա։ Անգամ դիպչում են ճերմակ հանբոկի վրայի արյանը։ Նրանք պտտվում են նրանց շուրջը թաղման պարով։ — Ամեն ինչ լավ է։ Ես շատ երջանիկ էի կարողանալով սեր զգալ։ Ես շատ երջանիկ էի․․․
— Հաննա․․ — խեղդվում է արցունքներից Լին և համբուրում աղջկա սիրելի այտը, որպեսզի նրան տաքացնի։ Նա սարսափելի սառն էր։ Նույնիսկ նրա շուրթերը ծածկված են սառույցով և կարմիր արյունով։ — Մի գնա․․․ Մի թող ինձ այստեղ։ Խնդրում եմ․․․
— Ես միշտ կլինեմ քո անձրևը: Անձրևի կաթիլներով կհամբուրեմ այտերդ, իմ սեր, — երիտասարդ աղջիկը ժպտում է շրթունքների ծայրերեվ և տղամարդուն ավելի մոտ է քաշում իրեն, որպեսզի թեթև համբույր թողնի նրա քթի ծայրին: Այս համբույրը կարծես կրակ լիներ, որը գետին է այրում քո ամբողջ ներսում: — Մի լացիր։ Ժպիտներով երբեք հրաժեշտ չի տալիս․․․
— Ես քեզ սիրում եմ․․․ — դողդոջուն ձայնով ասում է Մինհոն ու աղջկան ամուր գրկում նրա մոտ՝ համբուրելով նրա քունքը։ Նրան անտանելի ցավալի էր։ Կարծես հենց հիմա նրա համար ողջ կյանքը վերջացավ։ Եվ միայն մահը եկավ այս այգի և դարձավ նրա տիրուհին:
— Մի լացիր․․․ — լուռ շշնջում է Հաննան և նայում ձյունաճերմակ երկնքին, որը նրան տխուր օրորոցային է երգում։ Միայն մեկ արցունք է գլորվում նրա այտով: Մինհոն այդ արցունքը իր բութ մատով նրբորեն սրբում է։
Մասնակցի՛ր Գրաբարյան օրեր, Թարգմանչաց տոն նախագծին՝ կատարելով ստորև դրված աշխատանքները։
1․ Քո սիրած գրքից կամ ֆիլմից /օտար լեզվով/ մի հատված թարգմանի՛ր հայերեն։
Ստեղծագործություն՝ «Жнецы смерти» (հայ․ «Մահվան հնձվորներ») , հեղինակ՝ touch me yeah (անունը հայտնի չէ)
2․ Համեմատիր բնօրինակը կատարածդ թարգմանության հետ։
Իհարկե ռուսերեն տարբերակը ինձ ավելի մոտ է, քանի որ ստեղծագործությունը ես կարդացել եմ ռուսերեն տարբերակով, բայց դա չի նշանակում, որ հայերենը քիչ հուզիչ է։ Ինձ համար ռուսերեն տարբերակը ավելի շատ է լի զգացմունքներով և տարբեր էմոցիաներով։ Հայերեն տարբերակով, իմ կարծքով ավելի դժվար է նկարագրել տվյալ ստեղծագործության տարբեր իրավիճակները։ Բայց ամեն դեպքում հետաքրքիր էր փորձել թարգմանել և մեկ անգամ էլ կարդալ այս մասը, բայց արդեն ուրիշ լեզվով։
୨ৎ Արփի Փիրումյան 𝜗ৎ 