Թումանյանական օրերին ընդառաջ ես ընթերցել եմ Հովհաննես Թումանյանի հայտնի «Գիքորը» պատմվածքը, որտեղ նկարագրվում է գյուղացի տղայի կյանքը քաղաքում։ Գյուղացի Համոն իր 12 տարեկան տղային որոշել էր տանել քաղաք՝ աշխատանքի տեղավորելու համար։ Բայց Գիքորի մայրը՝ Համբոյի կինը չէր համաձայնվում, որովհետև վախենում էր և անհանգստանում երեխայի համար։ Նա չէր վստահում քաղաքի բնակիչներին և կանոններին։
Այնուամենայնիվ, Համբոն իր տղային տանում է քաղաք և տեղավորում բազազ Արտեմի մոտ, ով շատ ժլատ ու խորամանկ է լինում։ Նա շատ է տանջում Գիքորին, բայց ոչ վճարում է դրա համար, ոչ կերակրում է նորմալ։
Մի անգամ էլ, երբ Գիքորը միամիտ հյուրերի մոտ ասում է, որ բալը թանկ է եղել, դրա համար չեն առել, բազազ Արտեմը բարկանում է վրան և ծեծում։ Նրան ամեն անգամ ծեծում ու ծաղրում են, քաղցած են թողնում։ Ձմռանը նա բարակ շորերով դրսում կանգնած, մրսում ու հիվանդանում է։ Կանչում են Համբոյին, որ գա, Գիքորին տանի հիվանդանոց, որտեղ նա էլ մահանում է։
Համբոն Գիքորին թաղելուց հետո նրա շորերը տանում է տուն, որտեղ նրան սպասում են նանին, Զանին, Մոսին, Միկիչը, Գալոն։
Ընթերցել եմ Հ․ Թումանյանի «Գիքորը»
୨ৎ Արփի Փիրումյան 𝜗ৎ 