Մի չոբան իր երկու գարները տարավ բազառ, որ ծախի։

Մինել մի դալալ է գալիս թե

— Ի՞նչ արժի քո ոչխարը

Ոչխարի գինն էլ շատ-շատ՝ իրեք-չորս մանեթ ա լինում։

— Էս ոչխարի գինը հազար մանեթ ա

— Քո չոբան հալով իմ վրա ծիծաղում ե՞ս,— ասում ա դալալը,— դե հմա ծիծաղի։
Ասում ա ու մի սիլլա տալիս չոբանին։

Չոբանը ոչխարները թողած, բռնում ա էդ դալալի շորից, քաշ տալիս բերում դատավորի մոտ։

— Ինչ գանգատ ունես,— հարցնում ա դատավորը

Չոբանը պատմում ա, թե էս մարդը, ես անմեղ, անտեղի ինձ սիլլա ա տվել։

Մթամ շատ ա չարանում դալալի վրա, ոտը գետնովն ա տալիս.

— Էդ արարքիդ համար,— ասում ա,— էս չոբանին, շտրաֆ պետք ա տաս. քսան կոպեկ։ Էս րոպեին հանի,— ասում ա դատավորը։

— դալալը ասում ա,— ձեռիս չկա, գնամ տուն, բերեմ։

— Բան չկա,— ասում ա դատավորն,— սա կսպասի, գնա բեր

Չոբանը հասկանում ա, որ իրեն ձեռ են առնում։ Դալալի գնալուց հետո հարցնում ա.

— Պարոն դատավոր,— ասում ա,— ուրեմն, մարդի էրեսին սիլլա խփելը քսան կոպեկ արժի՞։

— Հա, էդպես ա օրենքը,— պատասխանում ա դատավորը։

— Մեռնեմ օրենքին,— ասում ա չոբանը, ու մի սիլլա տալիս դատավորին, դալալը քսան կոպեկը որ բերի,— ասում ա,— քեզ կպահես։ Ես վռազում եմ, գնացի։

Մինչև դատավորը՝ ուշքի ա գալի, չոբանը փախչում, գնում ա։